Τα Δευτερότριτα συμβαίνει κάτι μυσταγωγικό στο θέατρο «Πορεία». Ο κόσμος στο φουαγιέ δεν είναι πολύς, κι αυτό γιατί μόνο τη μεσαία εξέδρα του θεάτρου καταλαμβάνουν θεατές. Κι όχι ολόκληρη. Δευτέρα και Τρίτη παρουσιάζεται, για τρίτη φορά, η παράσταση «Λήθη», σε κείμενο Δημήτρη Δημητριάδη και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Αυτή τη φορά πρωταγωνιστεί η Μαριάννα Δημητρίου (τις δύο προηγούμενες φορές πρωταγωνίστησαν ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος και η Εκάβη Ντούμα). Στις σκάλες προς τη θέση μας, στις ακριανές θέσεις των πλαϊνών και της μεσαίας κερκίδας, είδαμε κάτι μικρά τετράγωνα καδράκια, φωτισμένα. Καθόμαστε στις θέσεις μας και μπροστά μας είναι εκείνο το διάφανο κουτί (σκηνικά Ελένη Μανωλοπούλου, από τις εμπνευσμένες στιγμές της και τις πολύ δύσκολες σε εκτέλεση). Μέσα του, γυμνή και διπλωμένη, η ηθοποιός Μαριάννα Δημητρίου. Την έχω ξαναδεί σε συλλογικές δουλειές. Αλλά αυτή τη φορά ήταν κάτι εντελώς άλλο…
Σηκώνεται σιγά σιγά όρθια, μέσα στο στενό ορθογώνιο κουτί-σπίτι της και αρχίζει να μιλάει με μια φωνή που μοιάζει να έρχεται από τα Τάρταρα, ξεκινώντας με τις λέξεις «Τώρα αρχίζω…». Οι φωτισμοί (Σοφία Αλεξιάδου) αποκαλύπτουν μοναδικά κάθε σύσπαση του προσώπου της και των μυών της, τόσο που κάποια στιγμή μόνο την παρακολουθούμε και δεν προσέχουμε τις λέξεις που εκφέρει, παρότι αναγνωρίζουμε όχι μόνο κάθε συλλαβή, αλλά κάθε φθόγγο των λέξεων που προφέρει. Και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, οι λέξεις βιδώνονται μέσα μας. Με τη βοήθεια των ήχων και της μουσικής για την οποία φρόντισαν οι Blaine Reninger.
Και αυτό που ακούμε και βλέπουμε δεν είναι απλώς ένας «υπαρξιακός μονόλογος» όπως αναγράφεται στο πρόγραμμα. Είναι κάτι πολύ περισσότερο, πολύ πιο σύνθετο και πολυεπίπεδο. Και η σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Τάρλοου (με την ερμηνεία της Μαριάννας Δημητρίου -εδώ χωράει απολύτως η λέξη καθηλωτική) ξετυλίγει, μέσω του κειμένου του Δημήτρη Δημητριάδη, την ιστορία του ανθρώπου, (τις διαρκείς αγωνίες και φοβίες του, τις αναζητήσεις, τα ερωτήματά του, τις διαψεύσεις του, τις ματαιώσεις του), αλλά και την ιστορία του πολιτισμού. Αναγνωρίζουμε το μικρό πρώτο βήμα του κούρου στην κίνηση της Μαριάννας Δημητρίου, βλέπουμε τον Άνθρωπο του Βιτρούβιου (του Λεονάρντο ντα Βίντσι), «ακούμε» την «Κραυγή» μέσα από τη σπαρακτική κραυγή της ηθοποιού, βλέπουμε το φως της Αναγέννησης, και μετά παρακολουθούμε πώς ο γυμνός άνθρωπος ντύνεται, με τα καλά του, λίγο πριν φύγει οριστικά. «Θέλω να ξεχαστώ…» λέει ο άνθρωπος του Δημήτρη Δημητριάδη και αρχίζει να ντύνεται. Για να φύγει. Και το όρθιο ορθογώνιο παραλληλόγραμμο κουτί οριζοντιώνεται σιγά σιγά. Και η Μαριάννα Δημητρίου μένει εκεί, ακίνητη, μέχρι να φύγει κι ο τελευταίος θεατής…
Καθώς ανεβαίνουμε τις σκάλες της πλατείας για την έξοδο από την παράσταση, παρατηρούμε τι υπάρχει μέσα σ’ αυτά τα κουτιά που είναι ακουμπισμένα πάνω στα καθίσματα. Αντικείμενα κάθε είδους και χρήσης από τη ζωή ενός ανθρώπου περιέχουν. Σαν κτερίσματα.
Μια ώρα διαρκεί αυτή η διαδρομή. Μια ώρα μεστή, στη διάρκεια της οποίας παρακολουθήσαμε υψηλού επιπέδου θέατρο και έκανε -ο καθένας από τους θεατές- τη δική του διαδρομή. Στις μνήμες και στις αναφορές του.
Της Όλγας Σελλά
Η κριτική στο artplay.gr
