Η παράσταση «Αδαής και παράφρων» του πρωτοποριακού Αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, στην καθηλωτική και πρωτότυπη σκηνοθεσία του Γιάννου Περλέγκα, ξεκίνησε από την πειραματική σκηνή του Εθνικού και συνεχίζεται φέτος στο θέατρο Πορεία. Για την ξεχωριστή ερμηνεία της, ως τραγουδίστρια όπερας, η Ανθή Ευστρατιάδου κέρδισε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη το 2017.
Το «Αδαής και παράφρων» είναι ένα έργο αφιερωμένο στον «Μαγικό Αυλό» του Μότσαρτ. Ένα φεστιβάλ είχε παραγγείλει στον Μπέρνχαρντ ένα έργο, που να σχετίζεται με την θρυλική όπερα του μεγάλου συνθέτη. Κι αυτός έγραψε ένα έργο για μια πετυχημένη τραγουδίστρια της όπερας, η οποία, σε μια στιγμή προσωπικής κρίσης, αρνείται να βγει στην σκηνή. Μαζί με αυτήν, ο τυφλός πατέρας της, που την καταδυναστεύει κι ένας κυνικός ιατροδικαστής, που βλέπει τον άνθρωπο σαν αντικείμενο ανατομίας.
Πρόκειται για ένα απαιτητικό έργο, χωρίς πλοκή και ρεαλιστικούς χαρακτήρες ή διαλόγους, με φιλοσοφικά νοήματα, γύρω από τη θλιβερή ματαιότητα και την κοινοτοπία της ύπαρξης, την τραυματική τελειομανία της μουσικής, δόσεις πικρού μαύρου χιούμορ και μια διάχυτη απαισιοδοξία. Ο σκηνοθέτης Γιάννος Περλέγκας δημιούργησε μια παράσταση γοητευτική, απαισιόδοξη, που προσπαθεί να δημιουργήσει έναν διάλογο με το κοινό και να τιμήσει τον μουσικό ρυθμό του θεατρικού λόγου του Μπέρνχαρντ. Απόκοσμα αλλά με καλλιτεχνική ποιότητα τα κοστούμια και το μακιγιάζ της Λουκίας Χουλιαρά αφαιρούν από την πρώτη στιγμή κάθε υποψία ρεαλισμού από το έργο. Κι είναι κάτι σύντομα, αλλά σημαντικά διαστήματα, που η μουσική από τον «μαγικό αυλό» προκαλεί μικρές ανατριχίλες.
Ο ίδιος ο Γιάννος Περλέγκας υποδύεται θαυμάσια τον γιατρό- ιατροδικαστή. Ερμηνεύει σχεδόν σαν παρτιτούρα μονολόγους που έχουν βγει από εγχειρίδια ιατροδικαστικής με τρόπο που δεν σε κουράζει και μεταφέρει όλη την ομορφιά της θεατρικής απαγγελίας.
Όμως αυτή που σε καθηλώνει όταν βγαίνει επί σκηνής, είναι η τραγουδίστρια της όπερας Ανθή Ευστρατιάδου. Δίνει μα ερμηνεία δουλεμένη και τεχνικά άρτια και συνάμα απρόβλεπτη, γεμάτη εκπλήξεις και εκρηκτικές δόσεις χιούμορ, με πολλές φράσεις να τις απαγγέλει σχεδόν τραγουδιστά, σαν μίμος τραγουδίστριας όπερας. Αξιόλογη είναι και η ερμηνεία του τυφλού πατέρα Χρήστου Μαλάκη του χαρακτήρα που εκφράζει την παρακμή και την τυφλότητα στο έργο. Κομβική έννοια η τυφλότητα, καθώς το έργο στα τελευταία δύο του λεπτά παίζεται σε απόλυτο σκοτάδι.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ:
Μια συναρπαστική και προσεγμένη σκηνοθεσία, ενός απαιτητικού έργου, που δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Ερμηνείες ξεχωριστές, απολύτως ταυτισμένες με τα νοήματα του έργου και την σκηνοθετική άποψη, ιδιαίτερη αισθητική στο εικαστικό κομμάτι, έχει βάθος, αλλά δεν παραλείπει να κλείνει το μάτι στο θεατή, λέγοντας του ότι «είναι απλά μια παράσταση».
Αγορά Εισιτηρίων «Ο αδαής και ο παράφρων»
