Αυτή είναι και η δεύτερη φορά που η Μαριλίτα Λαμπροπούλου σκηνοθετεί επί σκηνής τον σύζυγό της Γιάννη Νταλίανη που ο ίδιος φαίνεται να το απολαμβάνει.
Στην ερώτηση του iefimerida, ότι συνήθως βλέπουμε το αντίθετο, ο άντρας να «καθοδηγεί» τη γυναίκα ηθοποιό, ο Γιάννης Νταλιάνης απαντά, «Ναι ο συνδυασμός αυτός είναι πιο σπάνιος, άλλη περίπτωση που μου έρχεται στο νου είναι Γιάννης Στάνκογλου – Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν. Είναι πιθανόν στο μέλλον να δοκιμάσουμε και την αντίστροφη εκδοχή αν και η πρώτη λειτουργεί ως τώρα εξουθενωτικά μεν, ουσιαστικά και πολύ δημιουργικά δε!».
«Το πρώτο που θα δείτε μπαίνοντας είναι μιας υψηλής αισθητικής διαμόρφωση του σκηνικού χώρου (Νίκη Ψυχογιού). Ένα αδιανόητο σπίτι σε έναν άγονο τόπο» μάς λέει ο Γιάννης Νταλιάνης.
«Είναι μεσημέρι. Την νύχτα που έρχεται, με την πανσέληνο (Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης), οι ήρωες του Ο Νηλ θα έχουν μια τελευταία ευκαιρία να φωτίσουν το άγονο τοπί της ψυχής τους με την ελπίδα της γονιμότητας. “Μια Μέρα κωμωδίας και μια Νύχτα τραγωδίας” χαρακτηρίζει επιγραμματικά το έργο η σκηνοθέτις Μαριλίτα Λαμπροπούλου. Το έργο μας εξελίσσεται ακριβώς έτσι διατηρώντας μια αριστοτεχνική ενότητα τόπου χρόνου και δράσης κατά τα αριστοτελικά πρότυπα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας».
Ενα κείμενο του 1943. Κρατάτε στην παράσταση το«Ένα Φεγγάρι Για Τους Καταραμένους» (1943) του Ευγένιου Ο' Νηλ. κλασικό ή υπάρχει προσαρμογή στο σήμερα κ Νταλιάνη;
«Θεωρώ ότι το κλασσικό δεν έχει ανάγκη από ιδιαίτερες προσαρμογές. Έχουμε μια καινούργια ολόφρεσκη μετάφραση (Θοδωρής Τσαπακίδης – Ισμήνη Φραγκιουδάκη), καινούργια ακούσματα και μουσικά μοτίβα (Κώστας Γάκης – Κώστας Λώλος) και μια σκηνοθεσία που οδηγεί τους ηθοποιούς να προσεγγίσουν τις σχέσεις και τους ήρωες μέσα από μια βαθιά προσωπική ματιά. Αυτά αρκούν για να αγγίξουμε το σήμερα. Υπάρχουν όμως ακόμα και δύο σημαντικά στοιχεία, μέσα στο πνεύμα του έργου, που θα αποτελέσουν σκηνική έκπληξη...».
«Το κεντρικό θέμα του έργου θα έλεγα ότι είναι η πίστη. Η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους που έχει χαθεί -αν υπήρξε ποτέ. Ο Χόγκαν, ο ήρωας που υποδύομαι, λέει κάποια στιγμή στην κόρη του (Ιωάννα Παπά) : “Έχω σαν αρχή μου να μην δείχνω τυφλή εμπιστοσύνη σε κανέναν. Ούτε στον εαυτό μου”. Εκείνη όμως αντιστέκεται και διατηρεί μέσα της άσβεστη μια φλόγα πίστης στον άλλον (Τζιμ Ταιρόν ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης). Θεωρώ ότι όλοι μας ταλαντευόμαστε σήμερα ανάμεσα στον κυνισμό του πατέρα και στην μεγαλοψυχία της κόρης.. Κατά συνέπεια όλοι αξίζει να δουν το “Φεγγάρι”».
Σας έχουμε δει και μόνο επί σκηνής στη Σκακιστική Νουβέλα. Αλήθεια προτιμάτε τη μοναξιά, ή είστε της παρέας;
«Το Θέατρο είναι πληθυντικού αριθμού. Σαν τέτοιο και όταν μάλιστα το συγκροτούν ισχυρές μονάδες έχει μεγαλουργήσει. Στην προσωπική μου ζωή είμαι πιο μοναχικός με αραιές εξάρσεις συνωστισμού».
«Θέατρο Πορεία» στην πλατεία Βικτωρίας. Ακούτε δεύτερες σκέψεις από κοινό που θέλει να έρθει, όσων αφορά στην περιοχή όπου βρίσκεστε;
«Η πρόσβαση στο θέατρο είναι ασφαλής. Όσα χρόνια συνεργάζομαι δεν έχει πέσει στην αντίληψη μου κάποιο παρατράγουδο. Σίγουρα υπάρχουν κάποια θέματα, αλλά αν ακούγαμε την τηλεόραση θα έπρεπε τον περισσότερο καιρό να μέναμε κλειδωμένοι σπίτια μας... και να βλέπαμε τηλεόραση».
Πείτε μου μία φράση του ήρωά που υποδύεστε την οποία κρατάτε;
«Ήθελα να είσαι ευτυχισμένη κόρη μου!». Έχω δύο κόρες
Δυο ηθοποιοί θα ήθελαν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν το δρόμο του θεάτρου; Έρχονται τα παιδιά στις παραστάσεις σας;
«Είναι δύσκολος δρόμος αλλά ευτυχία δεν σημαίνει ευκολία. Θα ήθελα πάντως να ακολουθήσουν αυτό που θα τους δώσει την χαρά της δημιουργίας. Θα θέλαμε να έρχονται στις παραστάσεις μας για να χαρούν και να μας “καμαρώσουν” σε μια ξεχωριστή καλλιτεχνική μας στιγμή, αλλά δεν είναι όλα τα έργα για τα παιδιά. Υπάρχουν θέματα που είναι σκληρά για την παιδική ψυχή».
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που λέτε σε επίδοξους νέους ηθοποιούς κ. Νταλιάνη;
«Ακούστε τον άλλον. Οξύνετε την αντίληψη γι' αυτά που συμβαίνουν γύρω σας. Όχι μόνο μέσα σας».
Έχετε ποτέ μετανοιώσει που γίνατε ηθοποιός;
«Αν και υπήρξαν πολλές δύσκολες στιγμές, ποτέ».
Αγορά Εισιτηρίων: «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους»
Διαβάστε την συνέντευξη στην Κατερίνα Πουλοπούλου στο «iefimerida»
