Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ήθελε το θέατρο να το φτιάχνουν (και) οι παρέες, που σιγά σιγά γίνονταν ομάδες. Από τη Σκηνή και το Ελεύθερο Θέατρο - Ελεύθερη Σκηνή ως τα μεταγενέστερα, που γύρω από έναν σκηνοθέτη (στο πρότυπο του Κουν και του Θεάτρου Τέχνης) συνήθως στηνόταν μια θεατρική ομάδα. Είτε ήταν ο Ευαγγελάτος στο Αμφι-Θέατρο, η Νέα Σκηνή του Βογιατζή, μετά ο Χουβαρδάς στο Αμόρε, είτε ήταν ο Μιχαηλίδης στο Ανοιχτό, ο Μπαντής με τον Καταλειφό και τη Ράνια Οικονομίδου στο Εμπρός, ο Μαρμαρινός με τη Μουτούση της ομάδας "Διπλούς Έρως", αλλά και του Νέου Κόσμου με τον Θεοδωρόπουλο, το Άττις του Τερζόπουλου ως το Επί Κολωνώ της Ελένης Σκότη που συνεχίζουν. Μεσολάβησαν πολλά, οικονομικά και όχι μόνο, και σιγά σιγά μπλέχτηκαν μεταξύ τους οι καλλιτέχνες. Νέες παρέες δεν γεννήθηκαν τον 21ο αιώνα στην εγχώρια θεατρική παραγωγή. Σπάνια οι νεανικές ομάδες που ξεφυτρώνουν με ενθουσιασμό αλλά χωρίς σαφή προσανατολισμό έχουν διάρκεια. Και όσες αξίζουν δεν αντέχουν.

Αντ' αυτών, σήμερα, λίγα είναι τα θέατρα που λειτουργούν με την προσωπική σφραγίδα ενός καλλιτέχνη, συνήθως σκηνοθέτη. Με πρώτο το Πορεία του Δημήτρη Τάρλοου, που έχει χαράξει τον δικό του δρόμο δημιουργώντας μια οργανωμένη θεατρική κυψέλη, λίγοι καταφέρνουν να στήσουν τον δικό τους μικρόκοσμο. Ο Δημήτρης Λάλος στο Tempus Verum Εν Αθήναις και ο Μάνος Καρατζογιάννης στον Σταθμό ανήκουν στους εκλεκτούς που μέσα στην κρίση και στο θολό, χαώδες θεατρικό τοπίο βρήκαν στέγη για τη δική τους φωνή...

Ίσως τελικά το μέλλον του θεάτρου να περνά μέσα από δοκιμασμένες συνταγές του παρελθόντος, με ομάδες "προσωπικής σφραγίδας και ταυτότητας".

3.12.2019, Μυρτώ Λοβέρδου, ΤΑ ΝΕΑ