Ο θεατής που παρακολουθεί την παράσταση "Δόξα Κοινή", σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου,στο θέατρο Πορεία βιώνει μια εμπειρία ξεχωριστή. Μια εμπειρία που θα κρατήσει για πάντα και θα μπορεί να ανακαλεί τα κατάλληλα όπλα μέσα του για να την ανατέμνει. Ο σκηνοθέτης, εμπνεόμενος από το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου "Εις την Οδό των Φιλελλήνων", προτείνει μια παράσταση όπου, η ποίηση μετατρέπεται σε δράση, ο θάνατος σε ηδονή και το σκοτάδι διαλύεται κάτω από το υπέρλαμπρο ελληνικό φως.
Εις την Οδό των Φιλελλήνων γεννιέται ξαφνικά μια αντιφατική εικόνα: Ιούλιος, μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας και την κίνηση του δρόμου διακόπτει μια επικήδεια πομπή. Οι επιβάτες ενός αστικού λεωφορείου, που περιμένουν την πομπή να περάσει, νιώθουν τις αισθήσεις τους να λιώνουν από τον συνωστισμό της σάρκας και τον ανελέητο καύσωνα. Ταυτίζοντας τις δυο εικόνες, ο ποιητής συνειδητοποιεί τη σχέση έρωτα και θανάτου. Αίφνης η ζωή αποκτά άλλο νόημα, αφού ο έρωτας - σε όλες τις εκφάνσεις του- "συμβαίνει" διαρκώς στα παρασκήνια της καθημερινότητας.
Πάντα πίστευα οτι η ποίηση είναι μια μορφή λόγου που μπορεί εύκολα να βρει μύστες. Δεν είναι απόρροια εξειδικευμένων ούτε καταφύγιο μιας μικρής κάστας που πασχίζει να διαφοροποιείται από το ανθρωπομάνι. Η ποίηση είναι ανάγκη και αυτού που τη γεννά και εκείνου που τη μεταβολίζει μέσα του, κερδίζοντας ευαισθησία. Στο Πορεία ποιήματα διαφορετικών ποιητών που καλύπτουν το σύνολο της λυρικής μας παράδοσης, από τη Σαπφώ μέχρι τον Σολωμό και από τον Καβάφη μέχρι τον Ελύτη, έχουν συντεθεί από τον έμπειρο ποιητή Στρατή Πασχάλη, φτάνοντας ως ένα αδιαφιλονίκητο υλικό στα χέρια του Τάρλοου, ο οποίος και στήνει ένα σωτήριο σύμπαν από συμπάσχοντες. Αυτό το σύμπαν όπου το να γίνουν ποίηση οι πρωτεύουσες αξίες είναι μονόδρομος. Κοινός παρανομαστής όλων των λέξεων, ο έρωτας. Ο έρωτας που δίνει ρεύμα στο όνειρο για καλύτερη ζωή. Ο έρωτας και όσο σώμα εκχωρείται στις βάσεις του για να μετατραπεί σε κατάσταση, στην οποία συμμετέχουν μόνο επαναστάτες.
Σαν πίνακας ζωγραφικής
Ο νους των ανθρώπων αγγίζει αναπόφευκτα την ακρίβεια της ποίησης, όταν νεκρωθεί μέσα του ο βαθύς συντηρητισμός. Μια ώρα και δέκα λεπτά διαρκεί η παράσταση. Στο προσκήνιο, η διαρκής ζωή σε αλληλουχία. Ό,τι κουβαλούν οι στίχοι. Ό,τι έκαιγε τον ποιητή πριν βρεθεί με μια πένα στο χέρι και κάτσει να γράψει. Ποτέ άλλοτε η ποίηση δεν επισημάνθηκε ως εργαλείο ζωής και μοιραία κατάληξη όσο σε αυτήν την παράσταση. Ο θίασος, όλοι οι νέοι άνθρωποι που η αρμονική τους συνύπαρξη πολλές φορές μοιάζει με πίνακα ζωγραφικης. Τα ηχοτοπία της Λήδας Μανιατάκου ολοκληρώνουν μια ατμόσφαιρα ευγένειας. Η Εύα Μανιδάκη δημιούργησε ένα σκηνικό ίδιο με ό,τι μπορεί να αποθανατίσει ο φακός ενός σπουδαίου φωτογράφου. Με τις αναγκαίες λεπτομέρειες πάντα μέσα στο πλάνο. Χρυσή άμμος. Ρίζες. Κόκκινο χρώμα - η σκόνη με το ρόδι που σπάει και βάφει κόκκινο τον πάγο. Νερό. Νερό υγρό. Νερό στέρεο.
Ο Δημήτρης Τάρλοου φτιάχνει τις πιο στέρεες γέφυρες. Με το αποτέλεσμα να είναι πάντα υπέρ του ανθρώπου. "Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξη τέτοιο φώς! Το φώς αυτό χρειάζεται μια μέρα για να γίνη μιά δόξα κοινή, μιά δόξα πανανθρώπινη, η δόξα τών Ελλήνων, πού πρώτοι, θαρρώ αυτοί, στον κόσμο εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο τής ζωής τον φόβο του θανάτου". Με τη φωνή του ίδιου του Εμπειρίκου. Στο τέλος.
Πληροφορίες & αγορά εισιτηρίων
Χρύσα Φωτοπούλου,
23.02.2020, ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ
