O διεθνής πολυβραβευμένος σκηνοθέτης από τη Λιθουανία Oskaras Korsunovas σπούδασε σκηνοθεσία στην Ανώτατη Μουσική Ακαδημία της πατρίδας του. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ξεχώρισε για την ασυνήθιστη θεατρική του γλώσσα και πολύ νωρίς οι κριτικοί θεάτρου προέβλεψαν την εμφάνιση ενός νέου θεάτρου.
Οι παραστάσεις και τα έργα του περιοδεύουν σε διεθνή φεστιβάλ, και κάθε χρόνο οι δουλειές του παρουσιάζονται σε περισσότερες από δέκα χώρες ανά τον κόσμο.
Οι παραστάσεις-σταθμοί στην καριέρα του είναι οι παρακάτ:
- Shopping and Fucking του M. Ρέιβενχιλ
- Όνειρο θερινής νυκτός του Ουίλ. Σαίξπηρ
- Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Ουίλ. Σαίξπηρ
- Φωτιά στο πρόσωπο του M. φον Μάγιενμπουργκ
- Μαιτρ και Μαργαρίτα του M. Μπουλγκάκοφ
- Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή
- Playing the victim των Αδερφών Πρεσνιακόφ
- Άμλετ του Σαίξπηρ
- Στον βυθό του Μ. Γκόρκι
- Μιράντα, βασισμένη στην Τρικυμία του Ουίλ. Σαίξπηρ
- Τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ του Σ. Μπέκετ
- Ο Γλάρος του Α. Τσέχοφ.
Έχει τιμηθεί με πλήθος βραβείων, μεταξύ των οποίων: το κύριο βραβείο του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου (1990), το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου «New Realities» (2006), το κύριο βραβείο της ετήσιας συνέλευσης για τον Meyerhold, το βραβείο Golden Stage Cross, το Εθνικό Βραβείο Λιθουανίας για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό, το βραβείο της πόλης του Βίλνιους, και πολλά άλλα.
Ακόμη, έχει λάβει τον τίτλο του Ιππότη του Γαλλικού Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών και το Μετάλλιο του Υπουργείου Πολιτισμού Λιθουανίας.
Είπε για τη “Μιράντα”...
Η Τρικυμία μπορεί να αναγνωστεί με διάφορους τρόπους. Ως επί το πλείστον ανεβαίνει σαν ένα παραμύθι για μεγάλους, σαν μια féerie, ενώ έχει παρουσιαστεί και ως όπερα. Ωστόσο, προσωπικά προτιμώ την ερμηνεία του Γιαν Κοτ, ο οποίος βλέπει την Τρικυμία ως ένα κοινωνικό δράμα περί της αέναης και παράλογης πάλης για την εξουσία.
Με μια πιο προσεκτική ματιά, βλέπουμε το δράμα μεταξύ εξουσίας και ατόμου. Το δράμα αυτό είναι αιώνιο. Σε όλες τις εποχές, άνθρωποι εξορίζονταν σε απομονωμένα νησιά. Τέτοια «νησιά» δημιουργούνταν παντού, και η Σοβιετική Ένωση ήταν γεμάτη από απέραντες εκτάσεις κι από απομακρυσμένα νησιά, που έγιναν πατρίδες για τους πλέον αξιόλογους δημιουργούς.
Κάθε τέτοιο νησί γέμιζε ζωή, καθώς οι αντιφρονούντες προσπαθούσαν να διαφυλάξουν την πνευματική ζωή. Τα βιβλία είχαν ιδιαίτερη σημασία για τον Πρόσπερο πάνω στο απομονωμένο νησί, ακριβώς όπως στη σοβιετική ζωή τα βιβλία πρόσφεραν μια πιθανότητα διατήρησης κάποιας πνευματικής αντίστασης.
Προσπαθούμε στην παράστασή μας να αρθρώσουμε μια παγκόσμια γλώσσα, προκειμένου να μιλήσουμε για την υποχρεωτική απομόνωση του διανοούμενου στο υπαρξιακό του καβούκι∙ δεν είναι παρά ψευδαίσθηση το ότι θα φτάσει μια ουτοπική, πλατωνική στιγμή, κατά την οποία η εξουσία θα έχει ανάγκη τους φιλοσόφους.
