Παρακολουθώντας με αγωνία τις πυρκαγιές που «γδέρνουν» το σώμα της φύσης και το μέλλον των ανθρώπων, στη χώρα και σε όλη τη Γη, ο ηθοποιός Αλέκος Συσσοβίτης, που ερμηνεύει τον Ωκεανό στον "Προμηθέα" του Αισχύλου, ο οποίος παρουσιάζεται για τρίτη βραδιά απόψε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, με λόγο ευθύ, στέρεο και διάφανο δεν κρύβει πως «διανύουμε μια ταχύτατη και ραγδαία οικολογική καταστροφή».
Και επισημαίνει πως «θα πρέπει να δούμε αυτήν την περίοδο της καραντίνας εξαιτίας της πανδημίας ως ωφέλιμη και γόνιμη για τη μείωση της μόλυνσης στον πλανήτη. Το μεγάλο κακό που κάνουν οι φωτιές είναι ότι ελαχιστοποιούν τον πνεύμονα της Γης. Ζητούμενο και προτεραιότητα είναι να τον προσέξουμε για να έχουμε μια καλύτερη ζωή» αναφέρει.
Την ώρα που οι πυρκαγιές συνεχίζουν να αφανίζουν και να καταστρέφουν, ο Αλ. Συσσοβίτης μεταμορφώνεται σε Ωκεανό στον "Προμηθέα Δεσμώτη" του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη. «Ένας ρόλος μικρός, που αφήνει ωστόσο ένα ερωτηματικό», όπως εξηγεί.
«Ως Ωκεανός μεταφέρω μια αίσθηση ύψιστης εξουσίας που επιμένει να συνεχίζει να έχει τα ηνία. Ως άνθρωπος όμως που παίζω αυτόν τον ρόλο, προβάλλω μια οικολογική ευαισθησία. Βγήκαμε από τη θάλασσα, γεννηθήκαμε από τον Ωκεανό, από εκεί αναδύθηκε η πρώτη μορφή ζωής και αυτή τη στιγμή καταστρέφουμε τους ωκεανούς. Έχουμε έναν ανοιχτό λογαριασμό ως άνθρωποι απέναντι στη φύση, καθώς είμαστε μέρος της» επισημαίνει.
Χαρακτηρίζει «τρομερή εμπειρία» το να παίζει τον Ωκεανό. «Συνήθως παίζουμε κοινούς θνητούς. Αλλά ο Ωκεανός, ως θεός και ως αθάνατος, έρχεται αντιμέτωπος με τον άνθρωπο, που δεν γνωρίζει πολλές από τις δυνατότητες που έχει, ενώ ο Ωκεανός γνωρίζει. Αυτή η σχέση του συνειδητού και του ασυνείδητου με συγκινεί φοβερά και μου μαθαίνει πράγματα. Όπως το να κρατάω χαμηλά τον πήχη τόσο ως άτομο, όσο και ως μέλος μιας κοινωνίας. Δεν τα ξέρω όλα και δεν μπορώ να ελέγχω τη ζωή μου ή να καθορίζω με τη συμπεριφορά μου τη ζωή των υπολοίπων. Πολλά νομίζουμε ότι ξέρουμε, αλλά δεν τα ξέρουμε. Η φύση τα ξέρει καλύτερα από εμάς» σχολιάζει.
Χαρακτηρίζει το έργο του Αισχύλου «ψυχογράφημα της ιδιοσυγκρασίας του ατόμου» διευκρινίζοντας πως ο συγγραφέας «παρατηρεί με έναν μεγεθυντικό φακό τον πολυσχιδή άνθρωπο, καταγράφοντας τις πολλαπλές πλευρές του, τα καθημερινά της περιόδου του, τον ερχομό της δημοκρατίας ως μιας νέας τάξης πραγμάτων μετά από μια παλαιά, μακρά τυραννία και ολιγαρχία. Κρούει τον κώδωνα για τη διαχείρισή τους. Αλλά και τη διαχείριση της ζωής απέναντι στη φύση. Ο Αισχύλος κάνει ένα πολύπλευρο σχόλιο».
Αναφερόμενος στην παράσταση, τη χαρακτηρίζει «χωρίς επιτηδεύσεις, δραστική και όχι παράσταση επιχειρημάτων» και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα.
«Η μετάφραση του Μπλάνα ομιλείται. Ο ρυθμός του κινεί τη σκέψη και το σώμα κάνοντας με αυτόν τον τρόπο τη μετάφρασή του πιο προσιτή και κατανοητή. Λύνει γρίφους. Προηγείται η πράξη της σκέψης. Είναι ζωντανή και ζωτική. Καθοδηγεί τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς να φύγουν μπροστά, να δράσουν, κάτι που είναι το πιο σημαντικό, και μάλιστα σε ένα έργο που έχει τη φήμη του στατικού.
Ο Μπλάνας με την αλήθεια της μετάφρασής του γίνεται συγκινητικός, διότι δεν αποστασιοποιείται από τον άνθρωπο, και ο Άρης Μπινιάρης με αυτό το υλικό μπόρεσε να στήσει τη μουσικότητα της παράστασης. Εμείς κατανοήσαμε και υποστηρίξαμε» καταλήγει ο Αλέκος Συσσοβίτης.
Μάνια Ζούση, Αυγή, 23.8.2021
