Μεγαλώνοντας με γονείς ηθοποιούς (Κώστας Χαλκιάς και Ολγα Αλεξανδροπούλου), μέσα σε θεατρικές παραστάσεις και στοίβες από τηλεοπτικά σενάρια, στα 30 του πλέον, ο Ορέ Mστης Χαλκιάς ευγνωμονεί τη ζωή που του έδωσε την ευκαιρία να ζει το όνειρό του κατακτώντας ρόλους με τη δική του αξία. Τον γνωρίσαμε από την καθημερινή σειρά «Ηλιος» του ΑΝΤ1, όμως, ως απόφοιτος του Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, έχει ήδη ένα πολύ αξιόλογο θεατρικό βιογραφικό. Τώρα, με τις παραστάσεις του «Labor» στο Θέατρο Πορεία να ολοκληρώνονται στις 5 Ιουνίου, ετοιμάζεται για νέες τηλεοπτικές περιπέτειες ως ένας από τους πρωταγωνιστές της νέας σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Μaestro» για το MEGA.
Συναντιόμαστε ένα ηλιόλουστο μαγιάτικο μεσημέρι. Το κέντρο το διακατέχει η αισιοδοξία της νέας αθηναϊκής άνοιξης μετά την πολύχρονη κρίση που το κατέβαλε. Μόνο η κίνηση φαίνεται τραγική, αφού όλα τα πάρκινγκ είναι γεμάτα. Ο Ορέστης φτάνει νωρίτερα στο ραντεβού μας και δεν περνά απαρατήρητος στο άρτι αφιχθέν ξενοδοχείο «Moxy». «Εσάς περιμένει; Ο νεαρός με τα σκουλαρίκια; Τόσο όμορφος! Λογικό να είναι ηθοποιός!» ακούγεται η ρεσεψιονίστ στην άλλη άκρη της γραμμής όταν ζητώ να τον ενημερώσουν για την καθυστέρηση. Με υποδέχεται στο δωμάτιο 515 με θέα-πιάτο την πλατεία Ομονοίας. Είναι επικοινωνιακός και ευγενικός, εκπέμπει αισιοδοξία. «Δεν έχω ζήσει την Αθήνα, τις γωνίες της, τις ομορφιές της, γιατί με το που ήρθα άρχισε ο εγκλεισμός. Καθημερινά θα περπατήσω όμως τον περίβολο της Ακρόπολης με τον σκύλο μου. Στη Θεσσαλονίκη γνωρίζω κάθε σπιθαμή, κάθε κρυφό σοκάκι.
Μεγάλωσα στην Πυλαία, αλλά όταν μπήκα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας έμεινα σε ένα νεοκλασικό στο κέντρο και η θέα του Ολύμπου που αντίκριζα από την Αριστοτέλους, μια από καλύτερες θέες του κόσμου, ήταν δώρο ζωής. Είναι ευλογία για να πας στη δουλειά σου να πρέπει να περπατήσεις ένα Γ που αποτελείται από την πλατεία Αριστοτέλους και την παραλία της», ομολογεί και αναρωτιέμαι τι τον έσπρωξε να αποχωρηστεί τα μέρη που λατρεύει. «Το ανώτερο που μπορείς να καταφέρεις στη Θεσσαλονίκη είναι να παίζεις στο ΚΘΒΕ και να συμπληρώνεις το εισόδημά σου κάνοντας άσχετες δουλειές. Με τον ερχομό μου στην Αθήνα συνεργάστηκα με τον Άρη Μπινιάρη και αργότερα με το Θέατρο Πορεία. Οι άνθρωποι που το απαρτίζουν είναι εξαιρετικοί. Η παραγωγή, οι τεχνικοί, με αγκάλιασαν, οι συνθήκες είναι οι καλύτερες, το αισθάνομαι σπίτι μου, μπορώ να ερμηνεύω απερίσπαστος. Το Πορεία ήταν το πρώτο θέατρο που έκανε live stream στην Ελλάδα, πράγμα καθόλου απλό. Δεν στήνεις απλά μια κάμερα επί σκηνής.
Συνυπάρχουν έξι κάμερες, γερανός...σχεδόν σαν να γυρίζεται κινηματογραφική ταινία. Το θέατρο όμως είναι ζωντανές στιγμές, ο κόσμος που το παρακολουθεί, η ενέργεια των ματιών του θεατή πάνω στον ηθοποιό, η αφύπνιση, το πρόσωπο του συναδέρφου που ανταποδίδει ο,τι του προσφέρεις.
Για λίγες μέρες ακόμα απολαμβάνουμε τον Ορέστη στο «Labor», στο Θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία Έμιλυς Λουίζου. «Πάντα ένα βήμα μπροστά ο κ. Δημήτρης Τάρλοου, επιτελεί σημαντικό έργο βοηθώντας νέους συγγραφείς να παρουσιάσουν το έργο τους, δεν φοβάται να πειραματιστεί, να ρισκάρει και υπογράφει τη σκηνοθεσία στο άλλο έργο που παρουσιάζεται, το «Νυχιάνγκ». Στο «Labor» για μία ώρα γίνομαι κάποιος άλλος. Ολο το πρόσωπό μου είναι καλυμμένο με πυλό, ενώ το σώμα μου είναι κόκκινο από αίμα. Χρειάζομαι ώρα για να συνέλθω» σχολιάζει για την εμπειρία του ρόλου του. Labor σημαίνει γέννα στα αγγλικά, αλλά παραπέμπει και στο laboratory, το εργαστήριο. Στο θεατρικό αυτό, ένα ζευγάρι πλαστικών χειρουργών χάνει ένα παιδί και επιχειρεί να αναπληρώσει το κενό με ένα πρόσωπο που για κάποια στιγμή τους φάνηκε ιδανικό. Είναι μια παράσταση θρίλερ με αλληγορικές αναφορές στο πώς οι γονείς πλάθουν τα παιδιά με βάση τα δικά τους θέλω. «Κάποιοι φορούν τα όνειρα των γονιών τους, φτάνουν 50 χρόνων για να καταλάβουν ότι ήθελαν να γίνουν αστροναύτες. Ο γονέας πρέπει να είναι εκεί για να φροντίζει το μονοπάτι που θα επιλέξει το παιδί του, να ξεριζώνει τα ζιζάνια, επ’ ουδενί για να του στρώνει αναγκαστικά έναν συγκεκριμένο δρόμο. Προσωπικά ευγνωμονώ τους γονείς μου, χωρίς αυτούς δεν θα είχα τα κατάλληλα ερεθίσματα για να απελευθερωθεί η ψυχή και το σώμα μου, για να καταλάβω ότι γεννήθηκα για την υποκριτική», ομολογεί και με την ευκαιρία συμπληρώνει: «Περισσότερο από το αν είμαι καλός ηθοποιός, με ενδιαφέρει να είμαι καλός συνεργάτης»
Πηνελόπη Μασούρη, Gala, 27.5.2022
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση: Labor
