Ένα ζευγάρι με τα παιδιά του ζει μέσα σε ένα όνειρο, η απόλυτη ευτυχία θα έλεγε κανείς, αν το έβλεπε επιφανειακά. Η σκηνοθετική απόδοση του Τάρλοου με τις βιτρίνες / τζάμια, σαν διαφανείς κάλπες, προσθέτει αυτή την μαγική πινελιά στο έργο, που επιτρέπει στον θεατή την διεισδυτική ματιά στην καρδιά του έργου.
Εξάλλου, είναι σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη να προσθέτει πάντα στα έργα του, αυτή την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο θεατή και στον ηθοποιό. Διαχωρισμός που μας επιτρέπει την απόδραση από το χώρο και την αίσθηση ότι παρακολουθούμε πίσω από μια οθόνη, η μία πόρτα του γειτονικού σπιτιού τα συμβαίνοντα χωρίς να καθιστά άβατη τη σκηνή.
Οι χαρακτήρες είναι λίγοι και κομβικοί. Το παιχνίδι στο «Κουκλόσπιτο» παίζεται ανάμεσα στα τρία πρόσωπα: τη Νόρα (Λένα Παπαληγούρα), τον Κρόγκσταντ (Θανάσης Δόβρης) και τον Τόρβαλντ (Γιώργος Χριστοδούλου). Τα παιδιά που ποτέ δεν τα βλέπουμε παρά μόνο πίσω από το tablet με το οποίο συνομιλεί η μητέρα τους (παρέμβαση εναρμονισμένη με την σύγχρονη πραγματικότητα από τον σκηνοθέτη αλλά και έμφαση του στην εσωτερική ζωή κατεξοχήν του ζευγαριού). Η κωφή υπηρέτρια (Όλγα Δαλέκου) είναι δοτική και πονόψυχη. Η συμμαθήτριά της Νόρας, η Λίντα (Βίκυ Κατσίκα) είναι η φωνή της βαθιάς της συνείδησης, ο γιατρός, (Κώστας Βασαρδάνης) ο πιο πιστός της φίλος, που είναι ο καθρέφτης του εσωτερικού της χάους.
Η χειραφετημένη Νόρα, (Λένα Παπαληγούρα) σπάει τα δεσμά της άλλοτε πατριαρχικής κοινωνίας και ταράζει τα νερά της εποχής καθώς απεγνωσμένα ψάχνει να βρει τη θέση της στη ζωή και στην κοινωνία. Το τεράστιο ψέμα στο οποίο η Νόρα στήριξε την ζωή της και τη ζωή των αγαπημένων της έρχεται να βγει στο φως και να θέσει στο προσκήνιο τον αξιακό της κώδικα αλλά και την αγάπη, την διαφάνεια, τη συντροφικότητα, και το σεβασμό μέσα στην οικογενειακή της ζωή.
Τώρα το υπαρξιακό της τσουνάμι γκρεμίζει την καθ’ άλλους απαστράπτουσα ζωή του ζευγαριού ενώ επί τάπητος τίθεται η ανάγκη για ελευθερία της ύπαρξης μέσα από τον σεβασμό και την απόλυτη αποδοχή. Η διαχρονικότητα του σπουδαίου αυτού έργου έγκειται στο υπαρξιακό πρόβλημα που έρχεται να αντιμετωπίσει αλλά και στην τομή που επιχειρεί στις ανθρώπινες σχέσεις καθώς σκάβει βαθιά στην ανθρώπινη παθογένεια. Ο Ίψεν αποκαλύπτει και ανακαλύπτει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης αλλά και αναδεικνύει την ισότητα / ισοδυναμία των δύο φύλων.
Η ζωντανή μουσική του έργου και το εξαίσιο πιάνο που κάποιες στιγμές συνοδεύεται και από το τραγούδι (Κρυσταλία Θεοδώρου), προσδίδει γλαφυρότητα και γλυκύτητα ανάμεσα στα δύσκολα σκοτεινά του σημεία . Η κίνηση(Εύη Οικονόμου) αντικατοπτρίζει εξαίσια τον ψυχισμό των ηθοποιών. Τα κοστούμια, (Αλέξανδρος Γαρνάβος & Τζίνα Ηλιοπούλου) πληρούν άριστα τις προδιαγραφές της εποχής, ενώ ο φωτισμός (Αλέκος Αναστασίου) και η εν γένει σκηνοθεσία πληρούν στο ακέραιο τις προϋποθέσεις ώστε να μας κρατήσουν απερίσπαστους.
Είναι μια εξαιρετική παράσταση που ανεπιφύλακτα συστήνω ως μια από τις καλύτερες της χρονιάς.
Χρύσα Νικολάκη, fractalart.gr, 24.1.2023
