Δώστε μου ένα σύντομο βιογραφικό για την μέχρι τώρα πορεία σας, μέχρι να γίνετε η Σόνια στο Έγκλημα και Τιμωρία σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λάρισα. Έφυγα από κει στα 18 μου για να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη Λογιστική και Χρηματοοικονομική στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Δεν ήταν το όνειρό μου αυτό, το όνειρό μου ήταν να περάσω στην Ιατρική αλλά κάποιες αναποδιές στις πανελλαδικές δεν μου επέτρεψαν να φτάσω το στόχο αυτό. Παρ’ όλα αυτά φοίτησα κανονικά στη σχολή μέχρι τα 22 μου περίπου , τότε που ένας κοντινός μου άνθρωπος μου θύμισε την – καταπιεσμένη χρόνια- έλξη μου για το θέατρο. Αποφάσισα λοιπόν να δώσω εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, κατάφερα να μπω τη δεύτερη φορά. Αποφοίτησα το 2015 μετά από μια 3ετία με πάρα πολλές προσωπικές δυσκολίες, όμως τώρα λέω πως δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Από κει και πέρα ξεκίνησε μία σειρά από συνεργασίες στο Κρατικό Θέατρο: Θωμάς Μοσχόπουλος, Αναστασία Ρεβή, Ταξιάρχης Χάνος, Σταμάτης Φασουλής, Θανάσης Παπαγεωργίου, Χριστίνα Χατζηβασιλείου, Γιώργος Κολοβός, Γιάννης Αναστασάκης, Πηγή Δημητρακοπούλου, Γιάννης Λεοντάρης, Σοφία Πάσχου, Αλέξανδρος Ράπτης, Κώστας Χαλκιάς, Κοραής Δαμάτης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Γιώργος Καπουτζίδης, Λένα Κιτσοπούλου. Αυτοί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκα όλα αυτά τα χρόνια και είμαι ευγνώμων για τη συνάντηση μαζί τους γιατί με ενέπνευσαν, με ζόρισαν, με έκαναν καλύτερη, με έκαναν πιο συνειδητοποιημένη, με ξεσήκωσαν. Κατάλαβα ότι θέλω να συνεχίσω να εξελίσσομαι σε αυτό το χώρο, ότι θέλω να γνωρίσω κι άλλους ανθρώπους κι έτσι πήρα την απόφαση να αναζητήσω την τύχη μου και στην Αθήνα. Η Αθήνα καλώς ή κακώς είναι η μεγαλύτερη “αρένα” που μπορεί να υπάρξει ένας ηθοποιός, πάντα με έλκυε, πάντα έκανα προσπάθειες να κατέβω, ερχόμουν σε ό,τι ακρόαση άνοιγε, έστελνα βιογραφικά, self tapes. Αλλά φέτος ήταν να συμβεί: ένα βιογραφικό που είχα στείλει πριν δύο χρόνια στο θέατρο Πορεία και μία φετινή ακρόαση του Δημήτρη Τάρλοου για το ρόλο της Μπελίσα στο “Περλιμπλίν και Μπελίσα”, ήταν η αφορμή για την κάθοδό μου στην Αθήνα. Στη συνέχεια προέκυψε και η πρόταση για το ρόλο της Σόνιας στο “Έγκλημα και Τιμωρία” και φτάνουμε στο σήμερα όπου είμαστε λίγες μόνο ημέρες πριν την πρεμιέρα.
Ποια είναι η μέχρι τώρα σχέση σας με τη Σόνια;
Οι χαρακτήρες που πλάθει ο Ντοστογιέφσκι γενικά κρύβουν μια βαθιά γοητεία, ασκούν μία ακαταμάχητη έλξη ακριβώς γιατί όλοι τους φέρουν μία πνευματικότητα σε μεταφορικό αλλά και κυριολεκτικό επίπεδο, με όλες της εκφάνσεις της έννοιας αυτής. Έτσι ακριβώς είναι και η Σόνια. Είναι ένα κορίτσι που θέλοντας και μη, προκαλεί την περιέργεια να την παρατηρήσεις, να προσπαθήσεις να την κατανοήσεις. Δεν συναντάμε εύκολα τέτοιους ανθρώπους στην πραγματική ζωή, κι αν συμβεί τις περισσότερες φορές τους αντιμετωπίζουμε σαν κάτι παράδοξο, σαν κάτι απ´ αλλού φερμένο, δεν τους καταλαβαίνουμε, δεν τους αποδεχόμαστε εύκολα, η λογική μας αρνείται να τους δεχτεί. Σταδιακά όμως, δουλεύοντας πάνω στο ρόλο, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι τόσο αλλούτερη όσο πίστευα στην αρχή, καταλαβαίνω απλώς ότι έχει τον δικό της αξιακό κώδικα, τη δική της ηθική, τα δικά της μέτρα και σταθμά που μέσα από τις πράξεις της και τα λεγόμενα της αποδεικνύουν ότι πρόκειται για ένα πλάσμα που έχει έρθει στον κόσμο για να κατανοεί και να αποδέχεται αληθινά το καθετί γύρω της κι αυτό την καθιστά σπουδαία. Και ναι, σε πρακτικό επίπεδο, άλλες στιγμές ταυτίζομαι μαζί της, άλλες όμως με ζορίζει γιατί πρέπει να αφήσω πίσω μου εγωισμούς και προσωπικές αγκυλώσεις για να μπορέσω έστω και λίγο να αγγίξω τον κόσμο της. Καλώς ή κακώς, η ζωή και οι δυσκολίες της μου έχουν στερήσει ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της άδολης αθωότητας κι ευτυχώς ή ενστικτωδώς όμως η τριβή με αυτό το ρόλο με οδηγεί στο να την ανακαλύψω ξανά μέσα μου.
Τι χαρακτηριστικά θέλετε να υπογραμμίσετε σε αυτή την ηρωίδα σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη σας; Είναι μόνο το διαμάντι μέσα στην λάσπη;
Η Σόνια είναι ένα υπερβατικό πλάσμα. Γεννήθηκε και ζει σε έναν σκληρό και αδυσώπητο κόσμο, όπου η μοίρα, η ορφάνια και η φτώχεια της την οδηγούν στον δρόμο να πουλάει το κορμί της, αλλά αυτή ξέρει – ή επιλέγει να ξέρει – μόνο την αποδοχή για τον πλησίον της, μόνο την κατανόηση, την άδολη και απλόχερη συνεισφορά προς κάθε πλάσμα που κατοικεί σε αυτό τον κόσμο. Έχει βαθιά ριζωμένη μέσα της τη δύναμη της πίστης, της πίστης στο Θεό, αλλά θα έλεγα περισσότερο της πίστης στον Άνθρωπο. Τη συνεπαίρνει το γεγονός ότι ο Λάζαρος αναστήθηκε ενώ ήταν άνθρωπος. Την ενδιαφέρει η εν ζωή Ανάσταση, όχι η μεταφυσική. Η Ανάσταση όχι ως ιδεολόγημα, αλλά ως μέρος της καθημερινής ζωής. Η αθωότητά της, η ακεραιότητά της, το ακλόνητο του χαρακτήρα της και η απολυτότητα στο συναίσθημά της πέρα από το καλό και το κακό, η απόφαση της να σταθεί μέχρι το τέλος δίπλα στον Ρόντια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που προσπαθούμε να φωτίσουμε. Και ναι, εμείς μπορεί να τη βλέπουμε σαν ένα διαμάντι μέσα στη λάσπη αλλά στην πραγματικότητα αυτή δεν θα το δεχόταν ποτέ αυτό. Γι’ αυτήν η λάσπη δεν κρύβει τίποτα το σιχαμένο, ίσα ίσα που μέσα της θα έβλεπε εκατομμύρια θρυμματισμένα διαμαντάκια.
Τι θα προσπαθήσετε να διαφυλάξετε από τη Σόνια;
Με συγκινεί πολύ και κρατάω σαν φυλαχτό αυτή την πίστη που έχει ότι και στο πιο πηχτό σκοτάδι μπορείς να βρεις ένα ελάχιστο φως, μια ρωγμή τόση δα, ικανή για να σε μετακινήσει. Και δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να πει κάποιος βλέποντάς την: “Α οκ, μία γραφική κοπέλα , που είναι έρμαιο των καταστάσεων και απλώς αγαπάει ακόμη και αυτούς που την πατάνε κάτω.” Νιώθω πως είναι σημαντικό να τονιστεί το γεγονός ότι είναι στάση ζωής όλο αυτό, ότι είναι συνειδητή επιλογή, ότι είναι ξεκάθαρα η οπτική της για τα πράγματα. Πως δεν τυχαίνει να ζει έτσι, αλλά πως το υπερασπίζεται σθεναρά όλο αυτό. Και ότι η πρόθεσή της δεν έχει καμία υπόνοια εγωισμού, ίσα ίσα είναι καθολικά συλλογική, με μόνο γνώμονα τον Άλλον.
Τι παραμένει ουσιαστικό σε αυτό το έργο του Ντοστογιέφκσι;
Το γεγονός ότι είναι καθολικό, αφοπλιστικά πανανθρώπινο αυτό το έργο. Ακριβώς γιατί μιλάει για τον Άνθρωπο, γιατί αναλύει με τέτοια ακρίβεια και τέτοια αμεσότητα την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, από το φωτεινότερο μέχρι το πιο σάπιο και καταχωνιασμένο σημείο της, που δεν μπορείς παρά να ταυτιστείς. Είναι σοκαριστικό το γεγονός ότι διαβάζοντας το μυθιστόρημα δικαιολογείς και ταυτίζεσαι με τουλάχιστον ένα κομμάτι του κάθε χαρακτήρα. Λες “Μα ναι, γι’ αυτό φέρθηκε έτσι”, “Μα ναι, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς”. Γιατί στο τέλος της μέρας κακά τα ψέματα : όλοι είμαστε όλα. Όλοι εν δυνάμει έχουμε μέσα μας και το καλό και το κακό. Επίσης βλέπουμε ότι όλοι εδώ παλεύουν να αναμετρηθούν με κάτι μεγαλύτερο από αυτούς, με κάτι που τους ξεπερνάει, κάτι πραγματικά μη ελεγχόμενο, είτε λέγεται φόνος, είτε λέγεται αρρωστημένες τύψεις, είτε λέγεται δικαιοσύνη, είτε λέγεται άδολη αγάπη, είτε λέγεται πίστη. Βλέπουμε όμως ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν, παρά μόνο αν παραδοθούν ολοκληρωτικά σε αυτό το κάτι που τους υπερβαίνει, μόνο όταν συντριβεί πραγματικά το εγώ τους, τότε μόνο καταφέρνουν να μετακινηθούν. Μόνο αν μπεις ολόκληρος στην απόλυτη ταπείνωση, μπορείς να θεωθείς.
Το μεγαλύτερο Έγκλημα που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον κόσμο ποιο νιώθετε ότι είναι; Και ποια τιμωρία δεν έρχεται;
Ο πόλεμος. Το έγκλημα είναι ότι ο Άνθρωπος πολεμάει την ίδια του τη φύση. Το έγκλημα είναι ότι η ανθρωπότητα χωρίζεται σε προνομιούχους και μη. Σε ανθρώπους α’, β’, γ’, δ’ κ.ο.κ κατηγορίας, ανάλογα με το πού έχουν γεννηθεί, σε τι Θεό πιστεύουν, τι χρώμα επιδερμίδας έχουν, τι σεξουαλικές προτιμήσεις έχουν,
ποιο είναι το φύλο τους, ποιος είναι ο φίλος τους, τι εισόδημα έχουν κλπ κλπ. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο μοιάζουν όλα αυτά να μεγεθύνονται, λειτουργώντας
αθροιστικά και όλο και πιο συχνά , όλο και πιο σοβαρά εγκλήματα συντελούνται γύρω μας. Η τιμωρία που προέρχεται από τη δικαιοσύνη σπανίως έρχεται στο
βαθμό που πρέπει. Η τιμωρία που προέρχεται από την ηθική αυτών που εγκληματούν σπανίως έρχεται, αφού συνεχίζουν να εγκληματούν και να πατούν επί
πτωμάτων. Η μόνη πιθανότητα να οδηγηθεί ένα έγκλημα προς την τιμωρία είναι αν το καθένα μας είτε μόνο του είτε σε συλλογικότητες επιμένει στην αντίσταση προς οποιαδήποτε κατάχρηση εξουσίας, προς τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, προς την δημόσια έκφραση και όχι την αποσιώπηση εγκληματικών συμπεριφορών, και σε δεύτερο επίπεδο, προς την ουσιαστική καλλιέργεια της παιδείας, προς την με όρια και σεβασμό συνύπαρξη μας στην αδυσώπητη καθημερινότητα που μας περιβάλλει. Χρειαζόμαστε μία νέα Πίστη σε κάτι όταν όλα καταρρέουν γύρω μας, έναν Θεό, μια ιδεολογία, ένα σχέδιο δράσης, κάτι. Ο άνθρωπος που μένει χωρίς Πίστη (και δεν εννοώ απαραίτητα τη θρησκευτική) είναι έρμαιο, το κενό στον ουρανό είναι αφόρητο, το ίδιο και το κενό στην ψυχή.
Αν το έγκλημα και η τιμωρία είναι τα δυο άκρα. Ανάμεσα τους, τι βρίσκεται για εσάς; Ποιες ποιότητες; Ποιες αξίες;
Θα αναφέρω συνειρμικά και χωρίς λογική σειρά ό,τι μου έρχεται.
Ο επαναπροσδιορισμός της ανθρώπινης φύσης εν γένει. Η γνωριμία ξανά με τον ίδιο σου τον εαυτό. Η επαναξιολόγηση της ανθρώπινης ζωής. Η ενοχή. Η αδυναμία. Η δύναμη. Το υπερεγώ σου που αρνείται να παραδεχτεί ότι εγκλημάτησε. Ο ηθικός σου κώδικας που κλονίζεται. Η μετάνοια. Η μεταμέλεια. Η παραδοχή του εγκλήματος μέσα σου ή όχι. Η άρνηση. Ο εφιαλτικός ύπνος. Η πυρετώδης κατάσταση. Η εμμονική επαναφορά της μνήμης σου στη στιγμή που εγκληματείς. Η επίσκεψη ξανά και ξανά στον τόπο του εγκλήματος. Η επαφή με άλλους ανθρώπους που μπορεί να σε βοηθήσουν να μετακινηθείς. Η παιδεία. Η στροφή προς την πίστη. Η εξομολόγηση. Η συγχώρεση. Η συγγνώμη. Η ομολογία. Η δικαιοσύνη. Το τίποτα. Όλα.
Ο Ντοστογιέφσκι, στο τέλος του μυθιστορήματος, δείχνει πώς οι άνθρωποι φτάνουν στην τελική τους μεταμόρφωση, χάριν του γεγονότος ότι γεμίζουμε ο ένας τον άλλον. Συμφωνείτε; Η Σόνια σε αυτό το σύμπαν τι συμβολίζει για εσάς;
Συμφωνώ απόλυτα. Μόνο ο Άλλος μπορεί να μας αλλάξει, να μας μεταμορφώσει. Όσο κι αν πιστεύουμε πως είμαστε υπεράνθρωποι, πως μπορούμε να ορίσουμε τα πράγματα μόνοι μας, πως έχουμε τον απόλυτο έλεγχο, πάντα στο τέλος θα βγαίνουμε νοκ αουτ με τον ίδιο μας τον εαυτό. Είμαστε πλάσματα που χρειαζόμαστε αλληλοτροφοδότηση, είναι θέμα δράσης-αντίδρασης. Η Σόνια λοιπόν στην προκειμένη συμβολίζει τον Άλλον. Είναι αυτή που με την αγάπη της και την σταθερότητα του χαρακτήρα της κάνει τον Ρασκόλνικωφ στην τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος να δακρύσει λυτρωτικά δίπλα της και να τολμήσει να ονειρευτεί μία ζωή ευτυχισμένη, μετά το κάτεργο.
Αν η Σόνια είναι αυτοθυσιαστική. Ποιο όμως είναι το ενδυναμωτικό μήνυμα που μπορεί να δώσει σε ένα κορίτσι σήμερα;
Για τη Σόνια δεν υπάρχει η έννοια της αυτοθυσίας από τη στιγμή που επιλέγει να ακολουθήσει τον Ρασκόλνικωφ μέχρι το τέλος. Δεν το βλέπει σαν κάτι
καταναγκαστικό, σαν κάτι που της στερεί τη ζωή, την προσωπικότητά της, τα θέλω της. Από τη στιγμή που επιλέγει λοιπόν, δεν αυτοθυσιάζεται. Είναι.
Το μήνυμα λοιπόν σε ένα κορίτσι και σε ένα αγόρι του σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το εξής : όταν κάτι νιώθεις ότι αξίζει τον κόπο, όταν πιστεύεις σε έναν άνθρωπο, μια ιδέα, ένα όνειρο δεν υπάρχει η έννοια της αυτοθυσίας και του χαμένου χρόνου. Υπάρχει μόνο η έννοια της αφοσίωσης και της άδολης πίστης ότι αυτό θα σε γεμίσει ουσιαστικά και θα σε φέρει πιο κοντά στον αληθινό σου εαυτό. Βουρ λοιπόν!
Elle,1.11. 23
Περισσότερα για την παράσταση και αγορά εισιτηρίων: Έγκλημα και Τιμωρία
