έχω είδωλο ρε Δούκα, έχω σκιά, κι αυτός είναι ο φόβος μου, μη χάσω είδωλο και σκιά μαζί...
Στο νυχτερινό τοπίο μιας πόλης, στις γειτονιές με τις ψηλές πολυκατοικίες, τις «άχαρες, κατακόρυφες τσιμεντένιες ευθείες», δύο νεαροί φίλοι, ο Στέφανος και ο Δούκας, μας παρουσιάζουν μια πανοραμική όψη των οριακών κοινωνικών τοπίων. Τα επεισόδια που αφηγούνται, καθώς διασχίζουν τους δρόμους της πόλης πάνω σε μια μηχανή, μας μεταφέρουν σ’ έναν κόσμο αμείλικτα βίαιο, έναν κόσμο σε αποσύνθεση.
Στο επίκεντρο των αφηγήσεών τους η οικογένεια κι ο απάνθρωπος κόσμος των ενηλίκων, που μεταφέρει στους ανήλικους με βασανιστικό τρόπο τα δικά του αδιέξοδα. Μητέρες που κακοποιούν και εκδίδουν τα παιδιά τους για το χρήμα ή για τη δόση τους και ευυπόληπτοι εμποροϋπάλληλοι, που στοιβάζονται στο μικρό υπόγειο ενός βιντεοκλάμπ για ν’ απολαύσουν λίγες στιγμές ηδονής παρακολουθώντας σκηνές κάθε είδους σεξουαλικής παρέκκλισης. Ζώντας στον παρανοϊκό αυτό κόσμο της άλογης βίας όπου οι λέξεις αλλάζουν σημασία και τα συναισθήματα αντιστρέφονται, όπου η τιμωρία γίνεται δώρο και η αγάπη μετριέται με βρισιές και χτυπήματα, ο Δούκας και ο Στέφανος προσπαθούν να αποδράσουν μοιράζοντας φανταστικές σφαίρες σε όσους θεωρούν υπαίτιους για τα τραύματα που κουβαλούν.
Οι αφηγήσεις της ζωής τους συγχέονται με αυτές που παρακολουθούν μανιωδώς στη σκοτεινή αίθουσα ενός παλιού σινεμά. Τα πορτρέτα που παρουσιάζουν ο ένας στον άλλον είναι φτιαγμένα από υλικά που δανείζονται από τους ήρωες της οθόνης. Έτσι, η ζωή τους, όπως λένε οι ίδιοι, μοιάζει με χιλιοπαιγμένο dvd και η πάχνη που καλύπτει τον κόσμο των παιδικών τους χρόνων, τη μνήμη τους, με το θολό πέπλο που καλύπτει την εικόνα μιας φθαρμένης κόπιας. Αυτό που ίσως αναζητούν είναι να διεκδικήσουν πίσω τη σκιά τους, να επιστρέψουν στην τρισδιάστατη πραγματικότητα για να χαράξουν από την αρχή τη διαδρομή τους.
Σημείωμα των συγγραφέων Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη
H «Πάχνη μας»
Σ ένα κατακερματισμένο, μεταμοντέρνο κόσμο , δύο νεαρά παιδιά πρέπει να επιβιώσουν . Βίωσαν μια τρομαχτική παιδική ηλικία και η εφηβεία τους ήταν χειρότερη. Κακοποιήθηκαν ψυχολογικά και σωματικά από την ίδια την οικογένεια τους . Και σήμερα θέλουν να απαλλαγούν από το εφιαλτικό παρελθόν για να αναζητήσουν το δικό τους χώρο στο σύμπαν. Ο μικρότερος ζητά από τον μεγάλο να «τελειώνει» με τους γονείς του. Αυτός δέχεται. Ένα παιχνίδι αλληλεξάρτησης που χρειάζονται και οι δύο. Είναι μικροί για να αποχωρισθούν τα παιχνίδια και τα «θέλω» τους, αλλά και τραγικά μεγάλοι για να απαλλαγούν από τα σκοτάδια της ζωής τους.
Παιχνίδι αλληλεξάρτησης, ανάγκης για δύο, με ρευστά τα όρια του πραγματικού και του φανταστικού, καθώς η τέχνη του σινεμά εισδύει στη σκηνή και την κατακλύζει, δείχνοντας κατ ουσία, δύο παιδιά να δανείζονται ρόλους και όπλα από τους κινηματογραφικούς ήρωες και να γλιστρούν πίσω από το πανί για να αποκτήσουν την υπόσταση που δεν έχουν.
Ο Στέφανος και ο Δούκας παίζουν τις φθαρμένες κόπιες της ζωής τους, όπως τα χιλιοπαιγμένα πορνό του δεύτερου, διεκδικώντας το δικαίωμα να συνεχίσουν.
Τα όπλα δεν είναι αληθινά και τα σχέδια δολοφονίας τους αιωρούνται στο κενό, η αλήθεια ωστόσο βγαίνει από τις βαθιές τους επιθυμίες , τα φυλαγμένα όνειρα, που η τέχνη του σινεμά παραλαμβάνει και εκτοξεύει στο διάστημα. Καθώς μάλιστα το δεύτερο μέρος του έργου μας, μεταφέρει τη δράση από τους σκοτεινούς δρόμους στην σκοτεινή αίθουσα ενός κινηματογράφου, τα βρώμικα φώτα της πραγματικότητας αντικαθίστανται από το υπογάλαζο της προβολής , κάνοντας τη ζωή να κλέβει δραματικά την αλήθεια της από τις εικόνες του ασπρόμαυρου .
Η « Πάχνη» είναι ένα έργο για την αλήθεια και το ψεύδος της ζωής, τα πρέπει και τα θέλω των νέων παιδιών, τα όνειρα τους και τη συντριβή τους στην καθημερινότητα, το δυσδιάκριτο του πραγματικού από το φανταστικό, την θεραπευτική ικανότητα της τέχνης .
Αντώνης & Κωνσταντίνος Κούφαλης
Σημείωμα σκηνοθέτη
Όπως ο Ντουανέλ στα 400 χτυπήματα του Τρυφώ τρέχει προς την ακτή για να συναντήσει την ελευθερία του, αφήνοντας πίσω του νεκρικούς σταυρούς και το σπίτι με την απλωμένη μπουγάδα, έτσι και ο Στέφανος με τον Δούκα των αδελφών Κούφαλη ξεγλιστρούν από την πάχνη των παιδικών τους χρόνων για να βρουν είδωλο και σκιά μαζί.
Στο νυχτερινό τοπίο μιας πόλης, πάνω σε μια μηχανή, στα φώτα μιας λεωφόρου που από τη μια οδηγεί στο σινεμά Σελέκτ με μεταμεσονύκτιες ταινίες, και από την άλλη στην πραγματική ζωή κάτω από τους ήχους μιας διαστροφικής μουσικής, οι ήρωες μας στήνουν ένα παιχνίδι τρόμου και αγωνίας, ηδονής και ματαίωσης, φαντασίας και ονείρου, αλήθειας και ψέματος, μύθου και πραγματικότητας, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση, transito, τη στιγμή … που κινδυνεύουν να χάσουν τον δρόμο τους, ξυπνά η πολυάσχολη μνήμη τους από θορύβους και κλάματα και αρχίζουν την περιπλάνηση στα ανελέητα πυκνά στρώματα της πάχνης των παιδικών τους χρόνων, εκεί όπου περισσεύουν η έκπληξη και ο θυμός και είναι μικρή η χαρά που κρύβεται εκεί…
Εχει σημασία τελικά αν όλα όσα οργανώνουν, σχεδιάζουν, αποκαλύπτουν, οι ήρωες μας, σε ένα διάστημα χρονικό που διαρκεί όσο και η παράσταση για τους θεατές, αν είναι αλήθεια η ψέματα, εάν συνέβησαν κάποτε ή όχι;
Μήπως έχει σημασία το πώς βιώνει κανείς την οδύνη της ύπαρξης σήμερα;
Ποια είναι η έρμα του;
Αγανακτούν, μπουκώνουν, φωνάζουν, βρίζουν, διεκδικούν, θέλουν, θέλουν, θέλουν τι όμως; Μήπως έναν κόσμο καλύτερο, ένα κόσμο που θα επιτρέπει να ονειρεύονται; Και να αγαπούν; Κατακερματισμένοι από τα τραύματα του παρελθόντος και φορτωμένοι με σκιές και φαντάσματα, στρέφουν τα όπλα τους στους «γεννήτορες», θύματα και αυτοί μιας άλλης γενιάς.
Μήπως τελικά η κακοποίηση, ο πόνος, το βάσανο, η ηδονή της ύπαρξης όπως κι αν τη βιώνει κανείς σαε αυτόν τον κόσμο, βίαιο και εχθρικό, γίνεται εξαιρετικό υλικό και η προϋπόθεση για να επικοιωνήσουμε, να αγγιχτούμε, να αγαπηθούμε και να υπάρξουμε με είδωλο και σκιά;
Μήπως μπορέσουμε και εμείς οι θεατές του δράματος να βρούμε στο θέατρο κρυμμένα τα δικά μας φαντάσματα και εάν τα καλοπιάσουμε, να είναι πιο εύκολο να φύγουν όταν τελειώσει η παράσταση και έτσι θριαμβεύσει μέσα μας η αθωότητα και ατενίσουμε για λίγο το φως της ελευθερίας.
Τάκης Τζαμαργιάς
Θέατρο Πορεία από 6/10/2009 έως 14/12/2009
